Od 1977 roku, czyli od momentu, kiedy w Studenckim Klubie Hybrydy w Warszawie zainicjowałem i rozpocząłem przygotowania do zorganizowania festiwalu piosenki autorskiej (OPPA), równolegle do własnej twórczości zajmuję się propagowaniem poetyckiej piosenki autorskiej, czyli pewnej szczególnej odmiany sztuki literacko-muzycznej, która w wielu krajach nazywana jest twórczością bardów. Jest to taki rodzaj piosenki, gdzie autor, kompozytor i wykonawca jest jedną i tą samą osobą i jeszcze dodatkowo teksty utworów posiadają walor poezji. Zwrócenie uwagi szerokiej publiczności na takich właśnie twórców legło u podstaw zorganizowania Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Autorskiej – OPPA, który z czasem przekształcił się w OPPA – Międzynarodowy Festiwal Bardów.

Piosenki śpiewających poetów, jak często zamiennie z bardami nazywa się tego typu twórców, bardzo często gościły w moich audycjach radiowych w Rozgłośni Harcerskiej, w radiowej Trójce, w Radiu Bis i w Jedynce. Dziś rolę stacji radiowych i telewizyjnych przejmuje Internet, dlatego naturalną koleją rzeczy, aby dotrzeć do szerokiej publiczności należy wykorzystać możliwości, które daje to właśnie medium. A to pociąga za sobą prezentację nie tylko dźwięku, ale i obrazu. Zamieszczanie w Internecie zarejestrowanych koncertów ma tę wadę, że zazwyczaj jakość dźwięku pozostawia wiele do życzenia. A mnie zależało na takiej rejestracji, by dźwięk był dobrej jakości, studyjny. Większość nagrań tej pierwszej odsłony projektu została zorganizowana w muzycznym studiu (Studio33 w Kadziach), które na ten czas przekształciliśmy w studio telewizyjne. Nie obyło się oczywiście bez pewnych błędów wynikających z naszego braku doświadczenia w dziedzinie rejestracji obrazu oraz z pewnej niedoskonałości sprzętu, jakim dysponowaliśmy. Ale nie myli się tylko ten, który niczego nie robi…

Mam wielką nadzieję, że będziemy mogli kontynuować ten projekt, który pozwoli z jednej strony udokumentować ważną część polskiej kultury, jaką jest twórczość bardów, z drugiej strony uświadomić sporej części szerokiej publiczności, zwłaszcza młodej, sam fakt istnienia tego zjawiska w sztuce. Po trzecie odpowiedzieć pewnej części publiczności, wrażliwej na walory poetyckie i intelektualne tekstów, na jej niedostatecznie czy nawet kompletnie nie zaspokajaną w mediach potrzebę obcowania z tego rodzaju twórczością. W każdym razie tego właśnie sobie i Państwu życzymy.

Piotr Bakal
30 października 2020 r.